Inmiddels zijn er enkele dagen gepasseerd nadat het nieuws van Kaat Bollen ons bereikte.

Mijn eerste reactie was boosheid (http://www.gedragstherapiemechelen.be/2021/01/09/ik-ben-een-waardig-psycholoog-net-als-kaat/)

Emoties mogen er zijn, dat willen we ook aan onze cliënten meegeven. Dus ook die van een psycholoog 😉

Wat we onze cliënten ook willen meegeven, is dit:

Wanneer we ons verliezen in een emotie, is er even geen ruimte voor nuance. Het goede is, emoties komen en gaan, en wanneer de eerste heftigheid ervan opnieuw bekoeld is, kunnen we op zoek gaan.
Onze emoties zeggen ons iets over onze kwetsbaarheden en gevoeligheden, zeggen ons iets over onze leergeschiedenis.
We willen cliënten uitnodigen om, nadat ze opnieuw enige rust gevonden hebben, op zoek te gaan naar wat deze emoties ons willen vertellen, en welke behoeften van onszelf hieraan gekoppeld zijn.

Practice what you preach, dus ik ging zelf op onderzoek.
De voorbije dagen waren voor mij, maar blijkbaar ook voor heel wat anderen (voornamelijk vrouwen), een moment van heftige emotie doordat het nieuws ons klaarblijkelijk heel erg raakte.
Ik verklaar dit voor een deel doordat we als vrouw in onze leergeschiedenis helaas al vaker te maken kregen met grensoverschrijdend gedrag, al vaker te horen kregen wat we beter zouden dragen, wat beter niet, hoe we ons horen te gedragen, zeker wanneer het gaat over de expressie van vrouwelijkheid en seksualiteit. Wanneer we kijken naar de cijfers van Sensoa blijkt dat 53% van alle vrouwen tussen 18-80 te maken krijgt met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Onder andere deze feiten hebben een grote impact op de zelfexpressie van heel wat vrouwen.

Zoals ik reeds aanhaalde is het ten midden van zo'n emotie vaak moeilijk oog te hebben voor nuance. We gaan uit van veronderstellingen, baseren ons op onvolledige informatie, en staan klaar met onze oordelen ingegeven door onze leergeschiedenis. Ook ik viel hieraan ten prooi (want psychologen zijn ook mensen 😉 )
Ik merkte op dat ik op basis van de informatie die in de media verscheen conclusies trok, partijdig werd, zonder het volledige verhaal te kennen. Mijn verontwaardiging en boosheid waren groot, en namen het van me over.
Maar de waarheid is, het volledige verhaal kent niemand, want niemand was er bij, en zelfs degenen die er bij waren hebben een gekleurd beeld van die waarheid, door opnieuw hun eigen gevoeligheden en kwetsbaarheden.

Ik probeerde me hiervan bewust te worden, mijn emoties onder de loep te nemen, op zoek te gaan naar wat ze me willen zeggen, en wat ik bijgevolg nodig heb.
Het zijn de tools die we hebben als psycholoog voor de mensen die we begeleiden, én voor onszelf.
Dit proces is net wat ons doet leren en groeien.

Dus ik ging aan de slag, voerde discussies met collega's om andere meningen te horen, las de verschillende opinies die hier en daar verschenen, en verdiepte me de voorbije dagen nog eens in de deontologische code van ons beroep, alles om opnieuw nuance te kunnen zien.

Tijdens het lezen van de code, was ik me ervan bewust dat het lezen van deze code steeds een interpretatie is. Los daarvan, op basis van wat ik weet en lees, begrijp ik het volgende:

Het gaat er niet om hoe we ons presenteren of wat we dragen. 
Wel dat we ons hier als psycholoog voldoende bewust van zijn, dat we hier voldoende bij stilstaan en over nadenken, in onze psychologenstoel en daarnaast. Zolang we dat blijven doen, kan er (hoop ik) veel.

Als ik kijk naar de foto's die Kaat online post zouden deze voor mij persoonlijk oké zijn om te delen. Ik zou voor mezelf alvast heel wat redenen kunnen bedenken waarom het oké is dat deze worden gedeeld en potentieel zichtbaar zijn voor cliënten. Hoe ze wellicht zelfs een meerwaarde kunnen betekenen voor heel wat cliënten, omdat het beeld dat Kaat van zichzelf toont volledig in lijn ligt met een boodschap die we willen brengen naar cliënten, namelijk dat zelfexpressie belangrijk is, en dat ook vrouwelijkheid en seksualiteit stukken van onszelf zijn die er mogen zijn. Een boodschap, die wellicht gestaafd kan worden door heel wat wetenschappelijke evidentie en praktijkervaringen.
Maar ik ben Kaat niet.
Ik heb wel vertrouwen in mijn collega's, dus geloof graag dat Kaat, als psycholoog zijnde, zich deze vragen heeft gesteld, voldoende heeft nagedacht, en voor zichzelf kan verantwoorden waarom ze doet wat ze doet.
Tegelijk hoop ik ook dat de psychologencommissie de ruimte creëerde, om aan Kaat te vragen om dit te beargumenteren. Dat ze niet haar voorkomen of gedrag an sich veroordeelden, maar dat ze kunnen aantonen dat er een reden is om te stellen dat ze zich hier onvoldoende bewust van was.

Hoe dan ook, emoties zijn onze alarmbellen, en als deze afgaan is het niet slecht om even te gaan kijken of het brandt.

Stéphanie