Alles volledig onder controle of alle remmen los.
Je loopt een marathon of je loopt niet. Je eet nooit meer suiker, of 3 koffiekoeken na elkaar.
Waarom zijn onze nieuwjaarsvoornemens steeds weer: Volledig stoppen met chocolade, en moeten we dit jaar wéér minstens 3x/week naar de fitness. Alle grijstinten overboord.

Innerlijke rebel
Onze innerlijke rebel wil enkel maar meer chocolade als dat eigenlijk niet mag. Waarom leggen we onszelf dan toch telkens opnieuw zo'n strikte regels op? En waarom zijn we toch steeds weer verbaasd als het ons niet lukt deze na te leven?
Alles, een gevolg van niets. Alles, moeilijk vol te houden, enkel niets evenzeer.

Om zeep
Het is nu toch om zeep, wat maakt het nu nog uit. En dus: alle remmen los. In de literatuur omschreven als het ‘what-the-hell-effect’. Reeds in 1975 werd aangetoond dat personen die op dieet waren, na het drinken van een milkshake, veel meer ijs consumeerden dan personen die geen restrictieve (di)eetregels hanteerden. 44 jaar later, en nog steeds proberen we onszelf restricties op te leggen, proberen we om de touwtjes zo strak mogelijk in handen te nemen om ons doel te bereiken. En als het ons niet lukt: nog meer restricties, nog meer regels, nu gaan we het beter doen, nog strenger.
Vicieuze cirkel, here I come.

Strenge ouders
Wat betreft de opvoeding van onze kinderen is er reeds enige consensus: een strikt autoritaire opvoedingsstijl is niet degene die de meeste ouders willen nastreven. Waarom zouden we dit dan wel willen voor onszelf?
Wat als we koffiekoeken zouden eten als we hier eens een keer zin in hebben, als we chocolade niet als een verboden vrucht zouden zien, en als het oké is om deze week een rondje te willen joggen, en volgende week weer even niet.

Waarom
Leren luisteren naar wat ons lichaam en wat wij als persoon écht graag willen, een goed plan!
Vraag jezelf af: Wat is de bedoeling? Waarom eet ik (niet)? Waarom lig ik in de zetel? Is dat hetgene wat ik nodig heb? Of hongert ons lichaam, onze persoon naar iets anders? Wat wil ik écht? Wat brengt me dichter bij wie ik graag wil zijn?

Eng
We hebben schrik, dat als we de controle zouden lossen, het uit de hand zou lopen.
Net zoals bij de opvoeding van onze kinderen, is loslaten best eng en moeilijk. Maar ook daar gaan we op zoek naar een evenwicht tussen het stellen van realistische grenzen, en ruimte om fouten te mogen maken. Ook daar is er het besef dat het stellen van méér grenzen, niet noodzakelijk tot meer gehoorzaamheid leidt. We proberen om naast streng, vooral ook lief en begripvol te zijn. We durven erop vertrouwen dat niet enkel grenzen, straf, en restricties, maar vooral ook geduld, aanvaarding, en autonomie de zaken zijn die hen zullen doen groeien tot wie ze willen worden.
Waarom geldt dat plots niet meer voor ons?